هر جا هنر کم رنگ شده جامعه هم عقب مانده است

__ بیوگرافی کوتاهی از خودتان برای آشنایی بیشتر بازدید کنندگان ما با شما؟
معصومه خوانساری هستم، نویسنده، منتقد و در حال حاضر کاردانی فیلمنامه نویسی می خوانم.
__ از آثارتان برای ما بگویید؟
مجموعه داستان" مادرم دیوانه است" از نشر برزآفرین
رمان " برف گرم" از انتشارات سوره مهر
مجموعه داستان " به من نگو زن" نشر مهر و دل
و رمان" کلاغها شیون نمی کنند" رو قرار است نشر سروش چاپ کند.

__ چه شد که از دنیای نویسندگی سر در آوردید؟
شاید دم دستی ترین حرفی که اغلب می گویم این است که انشاهای خوبی می نوشتیم. به نظرم ماها تخیل قوی داریم و از کودکی با تخیلمان خیلی کلنجار رفتیم و زیاد در ذهنمان قصه ساخته ایم و با خودمون زیاد حرف زدیم و گوشه و کنار نوشته های کوچولویی را بی هوا نوشتیم و حفظشون کردیم. احتمالا اهل حفظ شعر بودیم و کنار شخصیت های تلویزیونی و کتاب هایی که می خواندیم، نقشی هم برای خودمان در نظر می گرفتیم. میل به نوشتن در ناخوداگاه اکثر ما هست. نمیشه دقیق گفت چی شد و کجا و چطور افتادیم در این بازی. هدیه ای است که خداوند در وجود ما نهاده است که به پرورش و تربیت نیاز دارد. اولین تجربه من، نوشتن رمانی بود در مورد سرنوشت دختری که راه زندگیش را اشتباه انتخاب می کند. این رمان هیچ وقت چاپ نشد ولی میل به نوشتن را در من قوت کرد و فهمیدم می تونم سیصد ورق دفتر رو برای نوشتنش سیاه کنم و سرنوشتی رو به سرانجام برسانم و همین سرانجام رساندن باعث شد سر از دنیای نویسندگی در بیاورم.

_در قلمرو هنر، آیا آفرینشگر باید از شکل های شناخته شده فاصله بگیرد یا در همان اشکال دنبال تازگی باشد؟
آگاهی از شناخت و مطالعه می آید و الفبایی دارد. پسندیده است، شکل های شناخته شده ی هنر و زحمتی که برای ایجاد این شناخت کشیده شده و راهی که طی شده را خوب بشناسیم و بفهمیمش و تمرینش کنیم و از آنها به نفع اثر خود با شکل تازه تری از آن گذر کنیم. خوشبختانه هنر انتها و ته ندارد و همیشه می تواند پذیرای تازگی و خلق باشد و تازگی بیافریند و برای درک و فهم تازگی بهتراست پله های نردبان را یکی یکی بالا بیایم و جای پایمان را سفت کنیم. فرض کنید اولین نفری را که برای نوشتن از زاویه دید من راوی استفاده کرده در حالیکه سال ها همه داستانهای دنیا با دانای کل نوشته می شده؛ شناخت و بعد گذشتن و تازگی.

_چرا هنرمندان در این دو سه دهه، بیشتر تمایل دارند هنر پذیر یا مخاطب را به سوی ظاهر هنر سوق دهند تا درون آن؟
به قول عزیزی؛ فهمیدن سخت است. تا خودمان نفهمیم که چی می خواهیم به مخاطبمان بگوییم و با چه مکتب و ائیدولوژی سراغ خلق اثر می‌رویم، نمی توانیم خوراک خوبی به مخاطب بدهیم. آثارمان اگر مغز و حرفی برای گفتن نداشته باشند می افتیم به ظاهرسازی و رنگ و لعاب و فرم ساختن. نکته مهم این است که فرم و محتوا از هم جدا نیستند و همپوشانی دارند با هم و سوا کردنشان از ارج و قرب اثر کم می کند.

_جامعه برتافته از آفرینش های هنری، چگونه جامعه ای می تواند باشد؟
جامعه ای سرد و بی روح و عصبی. جامعه ای که به هر حرفی چنگ می زند و خش می اندازد بر صورت هر کنشگری. جامعه ای که کلمه نمی تواند خلق کند و تهیست از حرف. این جامعه لال است و چیزی برای ساختن ندارد. در تصورم نمی گنجد جامعه ای بدون آفرینش هنری. انگار قرار است در مورد هیچی حرف بزنیم و جامعه ی بدون هنر به سرعت به طرف انحطاط می رود که در تاریخ هر جا هنر کم رنگ شده جامعه هم عقب مانده است.
_با توجه به حضور گوناگونی سوژه ها و تصویرهای تازه، اشیا و رنگ ها ... دنیای هنر نیز هر روز با تعریف تازه ای روبروی مخاطب می نشیند. در اینجا باید کدام را انتخاب کرد؟ تاثیر جامعه بر هنر یا تاثیر هنر بر جامعه؟
جامعه و هنر لازم و ملزوم و مکمل همند. و نیازشان بر هم به باریکی مو می باشد. جامعه مدام با مواجهه با دستاوردهای سیاسی و علمی و نظریه ها و نقدها و مناسبات دچار التهاب و فراز و فرود می شود و هنر این فراز و فرودها را به زبان خودش در جامعه تعمیم می دهد و می تواند مسبب پررنگ شدن و یا خاموشی التهاب و نقد و نظرها باشد. با زبان هنر و تاثیرش می توان جامعه ای فهیم و با درک اجتماعی را پرورش داد و یا برعکس جامعه ای کودن و بی منطق را ساخت.

_چند کتاب یا چند اثر هنری نام ببرید که در زندگی شما تاثیر گذار بوده است؟
شاهنامه ی فردوسی به نثرو کتابهای بحث و کنکاش در ارتبط با آن.
جای خالی سلوچ/ آناکارنینا/ کتاب مقدس و دیدن موزه لوور

_دوست داشتید چه سوالی را از شما می پرسیدم؟
فرجام کتاب هایی که یک عمر هنرمندان با علاقه جمع می کنند، چی می شود؟

انتهای پیام/