گروه فرهنگ و هنر یکتاپرس؛ مدت هاست که برنامه طنز جوکر میهمان خانواده ها شده است. برنامه ای که بزودی درباره آن مفصل خواهیم نوشت. اما با دیدن مطلب سیروس ذکایی شاعر خوب معاصر که خود معلول جسمی است شایسته دیدیم که این نوشته دردآلود را منشر کنیم تا هنر مندان و برنامه سازان سینما و تلویزیون متوجه باشند که معلولیت بهانه خوبی برای خنداندن مردم نیست! حکایت همان شوخ مردم را به رخ نکشیدن است. یادتان باشد با این تلخند دل خیلی ها را به درد آوردید. در اینجا بهتر است نوشته سیروس ذکایی را بخوانیم.
یادداشت: سیروس ذکایی
«جوکر» را پیش از دیشب دوست داشتم، فارغ از نقدهایی که به آن وارد بود، مسببِ خنده‌ی دل‌های غمگینِ بسیاری بود. دیشب، انتهای آخرین قسمتِ منتشر شده، خنده بر صورتم خشکید...
کِی قرار است دست از خندیدن به معلولیت برداریم؟
کِی قرار است این سبکِ سخیفِ طنز را رها کنیم؟
باور کنید این شوخی با مشاغل نیست که با کمی بالا بردن جنبه و درکِ اجتماعی قابل حل باشد، این مسخره کردن ظاهرِ پانزده درصدِ جمعیت دنیاست.
باور کنید خنده‌دار نیست. باور کنید دردناکه، خندیدن به نحوه‌ی راه رفتن و یا حالت دست و استفاده از لغات مسمومی مانند کج و کوله... (استاد کج و کولیان)
در خانواده‌ی سینمایی بزرگ شدم و ذائقه‌ی مخاطبِ عام را می‌شناسم ولی اینجا بحث ذائقه نیست مسئله حق و حقوقِ بخش بزرگی از جامعه است.
به لحظه‌ای فکر کنید که کودکی دارای معلولیت از کوچه و میان همسالان خود میگذرد.بعد از یک چنین فرهنگ‌سازی واکنش آنها چه می‌تواند باشد غیر از خنده؟ یا به سبک برخی فیلم‌های درامِ سخیف، دلسوزی و ترحم... کودکان به خودی خود درباره‌ی تفاوت‌ها قضاوت نمی‌کنند، جامعه و خانواده نگاه و نگرش آنها را شکل می‌دهد. کافیست یکی از دوستانتان یا اعضای خانواده‌تان تجربه‌ی معلولیت داشته باشد تا دردِ ناشی از این نوع نگاه را حس کنید.
فرهنگ سازی در رسانه پیشکش‌تان، لااقل فرهنگ‌سوزی نکنید!
انتهای پیام/
