یک عکاس حس ها را ماندگار می کند

گروه فرهنگ و هنر یکتاپرس؛امروز سراغ عکاس هنرمندی رفتیم که هر کدام از عکس هایش شعری بلند است. شعری با مفهومی عمیق اما تلخ. گفتگوی خبرنگار یکتا با این هنرمند به شرح زیر است:

خودتان را معرفی کنید و راجع به فعالیت هاتون توضیحاتی بفرمایید؟
بنام حق،علیرضا افشاری هستم متولد1354. اصالتا اهل روستاهای اطراف زنجان. علاقه مند به عکاسی در ژانر مستند اجتماعی.حدود 6 سال هست که به صورت حرفه ای در آموزشگاه هگمتانه به سرپرستی استاد عربزاده فعالیت دارم و با حمایت ایشان و خانم اجلال و سایر دوستان توانستم اولین نمایشگاه انفرادی به اسم بهانه را با ژانر مستند اجتماعی در نگار خانه ی آفرینش به نمایش بگذارم

آیا در شهرهای دیگر هم فعالیتی در این حوزه داشتید؟:
بله در چندین دوره نمایشگاه های گروهی در شهر های تهران، رشت،کرمانشاه، اصفهان ،شیراز و... حضور فعال داشتم

با توجه به کارهایی که از شما دیدیم به شاخه ی مستند و ژانر اجتماعی توجه ویژه دارید راجع به این علاقمندی توضیح بفرمایید؟: عکاسی مستند اجتماعی را دوست دارم بخاطر بکر بودن و سادگی و بی آلایشی. زمانی که عکس می گیرم همواره سعی می کنم خودم را در جایگاه سوژه بگذارم تا در خروجی کار، عکس حس خاص خودش را داشته باشد و نیازی به توضیح نداشته باشد. در حقیقت به دنبال آن هستم که مخاطب، راحت بتواند شعر، داستان و برداشت خودش را از عکس داشته باشد. من معتقدم یک عکس می تواند کتاب باشد شعر باشد قصه باشد موسیقی باشد بدون هیچ توضیح اضافه ای همان طور که نگاه انسانها نسبت هر چیزی متفاوت هست حس ها و برداشت ها هم متفاوت هستند. لازم به ذکر هست که حس عکاس در آن صحنه بسیار مهم هست و تاثیر مستقیم روی عکس دارد. به زعم بنده حتی در زشتی هایی که می بینیم زیبایی هایی وجود دارد البته در نگاه برخی افراد به سختی دیده می شود. به طور معمول من سعی می کنم با سوژه هایم ارتباط برقرار کنم. گاهی فقط یه گفتگوی کوچک می تواند تاثیر خاصی بر سوژه بگذارد.

دغدغه اصلی شما در شاخه ی هنری عکاسی چیست؟:دغدغه ی من فقر است و به راحتی نمی توانم از این موضوع عبور کنم، معتقدم به سهم خودم باید کاری کنم قدمی بردارم، با دوربینم درد دیگران را ثبت میکنم شاید دستگیری صورت بگیرد و گره ای باز شود. معمولا عکاسان مستند روی این موضوعات دقت نظر بیشتری دارند و بسیار خرسندم. با عنایت حق تعالی به شکرانه ی سلامتی ام، برای بخشی از جامعه که به این پدیده دچارند گام برمی دارم.

به زعم شما عکاسی حرفه ای و خوب به چه معناست؟ عکاس فقط موقعیت و زمان و مکان را ثبت نمی کند بلکه حس ها را ماندگار می کند. حس خوب بودن، حس امید، حس زندگی، حس زیبایی، حس ناامیدی، حس پویایی و ...عکاسی یعنی خوب دیدن، خوب نگاه کردن به محیط و پیرامون مطمئنا کسی که ذهن خوب‌، آرام  و مثبتی دارد می تواند عکس های خاص تری بگیرد و در ذهن های بیشتری ماندگار شود.عکاسی مستند یک عکاسی رئال هست با ویژگی های خودش، نکته اینکه گاهی دوربین همراه نیست و این افسوس برای عکاس باقی می ماند.

بفرمایید عکاسی چه تاثیری در جهان‌بینی شما داشته است؟: عکاسی به من آموخت که دنیا را می شود از زوایای مختلف دید. به طور مثال از یک گل می توان میلیون ها عکس گرفت و هر بار با یک زاویه ی دید مخصوص عکسی را ثبت کرد.باید زیبایی ها را هم در کنار زشتی ها دید و بالعکس. با توجه به‌ عمق نگاه و درک مان می توانیم زیبایی های پنهان تر را هم ببینیم و از ماهیت شان کلی لذت ببریم.

زیباترین عکسی که تاکنون ثبت کردید کدام عکس هست؟: هر عکسی فرزند عکاسش هست و هر تصویری زیبایی خاص خودش را دارد. اما بعضی عکس ها جذاب‌تر هستند و در ذهن ماندگارتر. راستش تاکنون عکس های زیادی انداختم که زیباست و حس خاصی در خودم و مخاطبینم ایجاد کرده، اما چیزی که الان درذهن دارم عکسی است از یک کارتن خواب درحال نگهداری بچه گربه و عکس دیگر که می توانم نام ببرم از پیرزنی که لابلای زباله به دنبال غذا می گشت.مورد دیگر پیرمردی بود که در یکی از کوچه های خلوت بازار با دستی زخمی روی گاری نشسته بود.

آیا عکاسی در دیگر ابعاد زندگی شخصی و اجتماعی تان تاثیر گذار بوده است؟: بله قطعا تاثیرات شگرفی داشته واینکه به زعم بنده یک عکاس قبل از اینکه نگاه خوب داشته باشد ابتدا باید دارای افکار ناب باشد تا بتواند ثبت خوبی هم در ادامه داشته باشد. دریچه نگاه عکاس ویزور دوربین هست که گاهی جزئی نگاه می کند و گاهی هم کلی. مانند خود انسان که هم کلی نگر هست و هم جزئی نگر.

انتهای پیام/

مصاحبه گر: سمیه( آرزو) بحرکاظمی

دبیر بخش فرهنگ و هنر: رضوان ابوترابی