یادداشت: رضوان ابوترابی
عکس هایی که مشاهده می کنید، سردیس مشاهیر دنیای ادب و هنر کشورمان هستند. که در حرکتی شایسته برای زنده نگه داشتن نام و یاد آن عزیزان جلو پارک هنرمندان نصب شده است. جای تقدیر هم دارد.
اما انگار، ما جاهایی " داشت" را فراتر از " بهداشت" می بینیم. یا بهتر بگویم سازه ای را می سازیم اما به نگهداری آن توجه نمی کنیم. در اینجا مجبورم با اجازه خواجه حافظ بیتی از ایشان را دستکاری کنم:
لب لعل و خط مشکین چو اینش هست آنش نیست/ بنازم دلبر خود را که نه آن و نه این دارد
سرتان را درد نیاورم، امروز به محض ورود به پارک هنرمندان چشمم به کلاغی که در عکس می بینید افتاد. عکسی ازش گرفتم و خواهش کردم که جای دیگری را برای نشستن انتخاب کند. عکسی از سر دیس دیگری هم گرفتم و دیگر نتوانستم ادامه بدهم. این که کار پرندگان امری طبیعی ست شکی نداریم اما به کوتاهی وظایف خود، کار که داریم هیچ، اعتراض هم داریم.
یعنی ما در مجموعه بزرگ پارک و خانه هنرمندان کسی را نداریم که آبی به سر و صورت این سردیس ها بزند؟نمی گویم تعمدی در کار است، اما کوتاهی چرا! این را دیگر نمی شود انکار کرد. امیدوارم برنامه روزانه ای تدارک دیده شود تا گاه دیگری که سری به خانه هنرمندان خواهم زد با این منظره ناخوشایند روبرو نشوم. و گرنه چاره ای نخواهم داشت که بروم و با کلاغ ها صحبت کنم، تا لااقل آن ها رفتارشان را عوض کنند.
انتهای پیام/
