عشق، گفتمان بلند دیگری ست

محمود یزدانی

دوست بر من می‌زند خنجر ز دشمن زودتر
شمع صبحم می‌کِشد از تیغ ، گردن زودتر

بوی یوسف‌زارِ مستی بر مسیحا می‌رسید،
گر به چاکِ پیرهن می‌دید سوزن زودتر

هیچکس بی دامنِ تر نیست لیکن پیش خلق
پرتوش پایان پذیرد پاکدامن زودتر

گردن‌آویزِ تو از حالِ حمایل باخبر
باز کن آغوش و از ما جان‌گرفتن زودتر

قندِ لب‌های نمک‌دانِ شراب‌آلوده‌ات
روزه‌ام را می‌دهد فرمان که بشکن زودتر

ذره‌‌وار از صبح خورشید تو در رقص آمدم
کاش چشمان تو می‌آمد به روزن زودتر

آسمان آتش بگیرد قرعه را بد می‌زند
یا شما دیر آمدی سی سال یا من زودتر

-----------------2---------------------
من حبابم با عدم یک دم مسیحا فاصله
نیست در طغیان ما با شور دریا فاصله

از دل بی‌تاب ما دوری کند اندوه او
سیل از ویرانه‌ دارد هیچ آیا فاصله ؟

کاشکی بر چشم‌هایت مصرعی راهم دهی
مثل یک بیت است بین ما دریغا فاصله

«ان یکادی» خوانده‌ام بر شورچشمانت ولی
چشم سبزت را بگیر از مار کبری فاصله

مخملِ گیسویتان بی‌خواب وقتی می‌شود
سایه‌روشن دارد از آرامش ما فاصله

هر نفس سوزد دلم از ضجه‌های جانگداز
سینه‌ام گیرد اگر از برق سودا فاصله

ظاهراً ابن سلام از شوق لیلی سرخوش است
ماه را دریا بغل کرده ولی با فاصله

کاشکی پل‌های عالم بشکند یک‌بارگی
تا نبیند کس نشانی از سفر یا فاصله

###############################

فاطمه اتحاد

زمین نخورده، نمی داند از چه می گویم
چگونه خوب شود جای زخم زانویم

غریبه زخم اگر زد که جای شکوه نبود
چگونه دسته ی خود را بُرید چاقویم!

از این شمار ستاره در آسمان دلت
عجیب نیست نیاید به چشم، سوسویم

جواب حسرت زلف مرا چه خواهی داد
که جای دست تو برف است سهم گیسویم

به سخت جانی خود غرّه بودم اما حیف
غم فراغِ تو یَل بود و بُرد از رويم

مپرس حال دلم را ، نمانده امّيدی
خدا کند برسد قبل مرگ ، دارویم

----------------2-----------------------

اینکه جانش بر لب آمد، دَم نزد نامش دل است
بند بر این چینی صد تکّه ام بی حاصل است

درد وقتی می رسد بر استخوان مرهم چه سود
مرگ گاهی حدِ اعلایِ شفای عاجل است

آنچنان پاشیده ام از هم که حتّی سایه ام
روی برمی تابد از من، سمت دیگر مایل است

جزر و مدهای فراوان دیده ام اما دریغ
دیر فهمیدم که اقیانوس غم بی ساحل است

گرد شمع یار گردیدم نفهمیدم طواف
بر حَرَم اندازه دارد، بیش یا کم باطل است

درد دارد سیلی بی مهری از دشمن، ولی
از رفیقان پشت پا خوردن دو چندان مشکل است

تلخ پایان یافتم از خویش می پرسم مدام
عقل دوراندیش یا قلب سبکسر قاتل است؟؟

باز دندان بر جگر بگذار دل ، پرهیز کن
تر نکن لب، آب وقتی از سرِ چشمه گل است

###################################

عاتکه صفالو منزه

کوچه اما
دراز به دراز افتاده است
به فکر پاهایی
که نرفته اند
که برنگردند
8
فراموش کردنت
حافظه ای قوی می خواهد
و من
ضعیف تر از آنم
که خودم را فراموش کنم
----------------------2--------------------
از من شعر
از تو سکوت
از من عاشقانه هایی که برایت نخوانده ام
از تو گوشی که پر است
ارز نگفته هایی که بارها گفته ام
من به چیزهای زیادی ایمان دارم
به پلک هایم که هی می پرند
به چمدانی که سال ها بسته ای
و این که هیچکس شبیه تو نیست
به تمام راه هایی که نرفته ایم سوگند
جاده واژه ای ست
که فقط
حافظه ی کفش ها آن را درک می کنند

#################################

انتهای پیام/