به گزراش یکتاپرس به نقل از ایرنا خودبیانگری یا خود ابرازی یعنی بیان کردن خود به طوری که گویی در مورد شخص دیگر صحبت می‌کنیم. با استفاده از اعمال، کلمات و احساسات می‌توان این کار را انجام داد. خودبیانگری در زندگی یک مفهوم است که با استفاده از این مفهوم می‌توان به استعدادهای درونی خویش پی برد ولی هستند افرادی که هیچ وقت ابراز وجود نمی‌کنند و هیچ وقت متوجه استعدادهای منحصر به فرد خود نمی‌شوند و این یک مسئله بسیار خطرناک است.
طرز لباس پوشیدن، طرز صحبت کردن، اعتقادات، حالت چهره و زبان بدن اعمالی هستند که با استفاده از آنها می‌توان خود را برای دیگران توضیح داد. اما این کمی از خود ابرازی است زیرا برخی افراد سعی بر این دارند رفتارهایی را انجام دهند که متناسب باشد و عرف جامعه آن را پذیرفته باشد. این افراد با انجام دادن بعضی از رفتارها و اعمال از خود واقعی شان دور می‌شوند و مدام درگیر یادگیری خودبیانگری از بیرون هستند.
خودبیانگری چیست و چگونه آن را تقویت کنیم؟
کاربرد خودبیانگری چیست؟
خودبیانگری کاربردهای زیادی دارد و به عنوان مهارت‌های کلیدی به فرد کمک‌های بسیاری می‌کند از جمله :
• باعث می شود فرد به راحتی احساسات خود را بیان کند.
• باعث بهبود در روابط می‌شود.
• در مواقع لزوم باعث می‌شود فرد بتواند به راحتی اعتراض کند.
• در بین جمع بتواند به راحتی نظرات خود را بیان کند.
• راحت‌تر بتواند درخواست خود را بیان کند.
• باعث افزایش اعتماد به نفس در فرد می‌شود.
• فرد اطمینان کامل به خود دارد.
• باعث می‌شود در برابر درخواست‌های غیر مقبول نه بگوید.
• باعث جلب احترام دیگران می‌شود.
• باعث تقویت توانایی تصمیم گیری در فرد می‌شود.
• باعث می‌شود فرد از حق خود دفاع کند و آن را حفظ کند.
آیا خودبیانگری به عنوان ارزش در جامعه محسوب می‌شود؟
خودبیانگری به عنوان یک ارزش در کشورهای مختلف، متفاوت است. در کشورهای غربی از خودبیانگری به عنوان یک اصل برای داشتن زندگی شاد صحبت می‌شود و اجازه نمی‌دهد که افراد با سنت و ارزش‌های قدیمی محدود شوند، بلکه تلاش می‌کنند نظرات و دیدگاه‌های مختلف به زندگی را بپذیرند. اگر کسی خواهان تغییر در خود بیانگری است سعی می‌کند تا در راستای ارزش‌های درستی مانند حفاظت از محیط زیست و یا عدالت اجتماعی باشد.
در بعضی از کشورها خودبیانگری یک ارزش تلقی نمی‌شود و بیشتر نشانه خودپسندی، خودشیفتگی و ضعیف بودن سرمایه درونی است.
همچنین در کشورهای خاورمیانه از دوران کودکی بچه‌ها را به سنت و ارزش‌های قدیمی محدود می‌کنند. به عنوان مثال اگر یک پسربچه از عروسک بخواهد در بازی‌هایش استفاده کند جرأت چنین کاری را ندارد. زیرا همه دوستانش با ماشین، موتور و... بازی می‌کنند و تنها اوست است که در بین دوستانش به عروسک علاقه دارد.
سنت‌های قدیمی به او آموخته است که عروسک برای دختران است و اصلاً مناسب پسرها نیست. چنین می‌شود که پسربچه هرگز نمی‌تواند در مورد علایق و بازی‌های خود به عنوان خصلت‌هایش صحبت کند.
