به گزارش خبرنگار فرهنگ و هنر یکتاپرس؛ محمد آریایی، نقاش متولد سال ۱۳۶۶ اصفهان- ایران است. وی از نقاش جوان خود آموخته‌ای است که ناخواسته بر ضد آموزش رفتار می‌کند. آموزشی که کم و بیش به هنرمند یاد می‌دهد که به مخاطب فکر کند و جایی برای او در کارش در نظر بگیرد. او تمامی سطح کاغذ را نقاشی می‌کند و به ندرت جایی برای نفس کشیدن باقی می‌گذارد. این ویژگی نقاشانی هست که به واقع برای خود نقاشی می‌کشند. او آدم‌های نقاشی‌های خود را نقاشی می‌کند. روی یا کنار آن‌ها شعر‌هایی از سعدی و حافظ می‌نویسد که پند آموز و کنایی است.
آدم‌هایی با لبخندی مرموز در کنار یکدیگر که گویی آن‌ها در مقام مخاطب ما را قضاوت می‌کنند. او دوباره ما را با رنگ و خط آشتی می‌دهد، آن‌ها را روی بدن اعمال می‌کند تا آنجا که به یکی از اجزای حیاتی بدن مانند قلب تبدیل می‌شوند. به سختی می‌توان خوانشی از فیگور‌هایی بومی شکل که در تمدن خود زندگی می‌کنند داشت. یا باید آن‌ها را کشف کرد و با تن به کشف داد و از خود آن‌ها سوال کرد.
نقاشی‌های آریایی همانند پنجره‌ای است به یک جهان موازی که در دو سوی این پنجره آدم‌ها با استاندارد‌های خود به قضاوت سوی دیگر مشغولند و در ادامه کار‌های قبلی اوست، هنوز در میان آدم‌های استتار شده با خط و نقش به کند و کاو می‌پردازد. آدم‌هایی با چشمان درشت که به درون ما خیره شده اند. آن‌ها دوست داشتنی و ترسناک‌اند. شبیه به این است که هویت اصلی آن‌ها پشت رنگ‌آمیزی‌های آریایی پنهان شده است، ولی این نقاشی است و رنگ آمیزی و هویت پنهانی در پس آن‌ها نیست.
باید آن‌ها را با پای کج، بدن خمیده و موی پریشان و هرآنچه که دارند بپذیریم و بعد تصمیم بگیریم که با آن‌ها چه کنیم. با آهویی که سر تا پا آتش است و آهوی سرنوشت نام گرفته است چه کنیم. با سرنوشت خود چه کنیم.
آرایایی در مورد مجموعه شمس و مولانا می‌گوید: این مجموعه حاصل یکسال تلاش من است و منظورم از دیوان شمس و مولانا همان دیو‌ها یا مریدانی است که چه در این دنیا و چه در دنیای دیگر شیفته و دیوانه شمس و مولانا هستند و نوشته هایم بروی آثار برگرفته از شعر‌های حافظ، سعدی، شمس و مولانا است که براساس حسم در آن زمان این نوشته‌ها را بکار برده ام.
مجموعه دیوان شمس و مولانا در گالری طراحان آزاد از تاریخ ۷ الی ۱۸ خرداد سال ۱۴۰۰ برگزار شد و امروز آخرین روز برگزاری این نمایشگاه است.
انتهای پیام/
