به گزارش یکتاپرس استودیو و محل ضبط برنامه ویژگی خاصی ندارد؛ شبیه بیشتر استودیوهای تلویزیونی و حتی یکی از ساده‌ترین آنهاست اما دقایقی از برنامه نگذشته، گروه‌های شرکت‌کننده در مسابقه یکی‌یکی وارد می‌شوند؛ بانوانی از یک منطقه خاص کشور با لهجه، گویش و پوشش محلی و... .
پای برنامه تلویزیونی دستپخت نشسته بودم. باراول بود که برنامه را می‌دیدم، تنها چیزی که باعث شد همان ابتدای برنامه کانال را عوض نکنم حضور بانوان قشمی بود که با چهره‌های آفتاب‌سوخته اما مهربان و خونگرم جنوبی با لباس‌های محلی و رنگارنگ زرد و سبز و قرمز و آبی و بنفش به استودیو آمده و با موسیقی پس‌زمینه زنده جنوبی همراه شده بودند.
شش‌گروه دو نفره، شرکت‌کنندگان مسابقه آشپزی دستپخت بودند. اعضای هر گروه بعد از معرفی خود، صنایع‌دستی محل زندگی‌شان(در اینجا قشم) را هم که هنر و تولید دست خودشان بود، آورده و معرفی می‌کردند. برنامه تا همین‌جای کار(که دقایقی بیشتر نگذشته بود) به بهترین وجه‌ممکن هم موسیقی بومی، هم پوشش و گویش و صنایع‌دستی قشم را معرفی کرده بود.
تا شرکت‌کنندگان غذای محلی موردنظر(کاتوغ ماهی) را طبخ و آماده کنند، دوربین برنامه در آفاق و انفس جاذبه‌های تاریخی و طبیعی قشم سیری کرده و زیبایی‌های این جزیره را به بینندگان معرفی می‌کند و درنهایت اینکه غذا آماده‌شده و داوران حین اعمال‌نظر، طعم و شیوه پخت غذا را هم بیان می‌کنند.
برنامه دستپخت به‌تنهایی توانست در یک ساعت تمامی جاذبه‌های طبیعی، تاریخی، فرهنگی، خوراک و پوشش و صنایع‌دستی قشم را در یک بسته کامل به مخاطب خود ارائه کند و این همان چیزی است که ما برای معرفی جامع و کامل ایران خود به آن نیاز داریم.
انتهای پیام/
